Soms lastig een slaapplek te vinden, lukt altijd.

Na een verbluffend fijne en luxeuze vlucht aangekomen in Kunming, in het zuiden van China, omstreeks middernacht op zoek naar een hostel. Dit gaat niet altijd even snel, natuurlijk zijn wij ook zeer kritisch, maar dan toch om 1.00 uur `s nachts ons hoofd te rusten gelegd in het Camillia hotel. In dit stadje wonen slechts 3 miljoen Chinezen. Deze moeten allemaal recreeren in een parkje half zo groot als het Haagse Zuiderpark. Wij vreemdelingen moeten natuurlijk ook hierheen om ons te vermaken.Prachtig oud parkje nieuw aangelegd en het wordt het Green Lake Parc genoemd waar ooit eens een echt meer was en vogels tierig vloten. De vogels zijn inmiddels opgegeten het meer is opgedroogd en er is een plasje van 100 bij 100 meter. Gelukkig is er een soort gaming hal waar de jongste zich prima vermaken en de oudste moedeloos op een bankje wachten tot hun geld op is. Gelukkig is er ook een theehuis waar wij lauw bier kunnen drinken, zodat onze hele expeditie toch goed afloopt.
De volgende dag zijn we nog meer richting het westen getrokken naar Dali. Dali is erg toeristisch en zeer geliefd bij talloze Chinezen die schijnbaar dezelfde kant op willen als wij. Het lijkt wel of zij ook onze lonelyplanet raadplegen en vervolgens zich in bussen storten en zich voor ons uit naar de bekende plekken laten brengen. De busreis liep voorspoedig zij het dat het steeds harder ging regenen. Nadat wij aangekomen waren in Dali en vervolgens met alle taxichaufeurs ruzie gemaakt hadden over de prijs, kwamen wij er langzamerhand achter dat wij niet in Dali stonden maar een ander dorp 18 kilometer verderop. Dat maakt natuurlijk wel een verschil of je 1 kilometer of 18 km moet rijden voor je 2 euro. Al met al toch weer een chauffeur gevonden die ons wilde brengen. Onder tussen was de stromende regen overgegaan in een constante hoosbui. Gelukkig zat ik(Marcel) veilig achter in met de kinderen en bekommerde Hellen zich over het uitzicht van de chauffeur. Zijn versleten ruitenwissers deden dappere pogingen de voorruit enigszins regen vrij te krijgen maat tevergeefs. Zijn zomerbanden waren zo glad als uiervet zodat wij zo nu en spinnend langs de vangrail schoven. Fier en stoer zette Hellen haar eigen zakdoekjes in om de flink bewasemde voorruit nog een beetje schoon te poetsen. Uiteindelijk toch in Dali aangekomen, maar nog een half uur met de tollende taxi rondgereden, niet wetende of de chauffeur nu wel of miet wist waar hij heen moest. Leuke straten waar ze, waarschijnlijk speciaal voor onze aankomst een halve meter water door lieten stromen. Had ik nu maar naar mijn moeder geluisterd dan had ik tenminste droge voeten gehouden. Uitstappen in een zwembad is geen pretje. Opeens doemde daar het bedoelde hostel op en als beloning, de keizer is op onze hand dus, kregen wij de alom aangeprezen familiekamer. Deze kamer zo groot als mijn eigen huis met een hemelbed uit de mingdynastie, whirlpool, gewoon bad, schrijftafel, eettafel, schommelstoel en tv, kregen wij natuurlijk voor een vriendenprijs. Dit alles omdat het rustig was volgens de receptioniste, waarschijnlijk was zij blind of nog nooit buiten geweest, want daar probeerde wel een miljoen Chinezen zich door de toeristen straatjes te wurmen.
De volgende dag hebben wij met de lokale bus een prachtige tocht gemaakt naar Erhai meer. Een leuke boottocht weliswaar regen, maar dan maak je wat mee. Weer een dag later zijn met de lokale bus en een soort tuktuk naar het dorp Xizhou gereden. Een echt Chinees dorp zonder toeristen.
De tijd zat er op in Dali en zijn wij naar Lyiang gereden. Begonnen met een kleine bus en halverwege overgeheveld in een grotere bus. Zo gaat dat hier. Nu zitten in een echt klein Chinees familiehostel, een kamer van 2 bij 2 meter voor 2 personen. Ze koken voor je en maken je ontbijt klaar, wat wil je nog meer. Vandaag afgezien op de fiets naar een hoger gelegen naxidorp.

Tot de volgende keer.

Marcel, Hellen, Casper, Stephen en Leon.